به گزارش خبرگزاری حوزه، أمیرالمؤمنین امام علی علیه اسلام در حکمت ۲۹۰ نهج البلاغه به نکته ای قابل تأمل پیرامون گناه و عذاب اشاره دارند که تقدیم شما فرهیختگان خواهد شد:

حکمت ۲۹۰:

«لَوْ لَمْ یَتَوَعَّدِ اللَّهُ عَلَی مَعْصِیَتِهِ، لَکَانَ یَجِبُ أَلَّا یُعْصَی شُکْراً لِنِعَمِهِ.»

ترجمه:

اگر حتی خداوند بندگانش را از نافرمانی کردن و گناه ورزیدن نترسانیده بود، باز هم واجب بود که انسان مرتکب هیچ گناهی نشود تا به این وسیله در برابر نعمتهای او سپاسگزاری کرده باشد.

شرح:

کسی که گناه می کند و فرمان خداوند را به جای نمی‏ آورد، در حقیقت نعمت‏‌هایی را که خداوند به او داده است، تباه می کند؛ زیرا چنین کسی، برای آن که بتواند گناهی را مرتکب شود، به ناچار باید تمام نیروهایی را که در وجودش است به کار بگیرد؛ در حالی که خداوند متعال این نیروها را برای گناه و نافرمانی به او عطا نکرده است.

شخصی را در نظر بگیرید که می‏ خواهد بر خلاف فرمان خداوند مرتکب گناه شود و به طور مثال، دست به دزدی بزند. برای انجام این گناه، تمام اعضای بدن او باید وظایف خود را با تمام نیرویی که دارند انجام دهند تا او توانایی انجام چنین گناهی را داشته باشد.

شُش‌های او باید به طور مرتب هوای تازه را به خود بگیرند تا او نفس بکشد و زنده بماند.

قلبش باید به طور منظم در حال تپیدن باشد تا خون به تمام پیکرش برسد و او را زنده نگه دارد.

چشمهایش باید توانایی دیدن داشته باشند تا او راه خود را ببیند.

پاهایش باید قادر به حرکت و قدم برداشتن باشند تا او در مسیری که با چشمش می‏ بیند پیش برود.

گوشهایش باید توانایی شنیدن داشته باشند تا او صدای نزدیک شدن مردم را تشخیص دهد و از خطر فرار کند.

دستهایش باید توانایی کار و حرکت داشته باشند تا او درها را باز کند و اشیاء را بردارد.

مغزش باید کار خود را انجام دهد تا سایر اعضای بدنش از آن فرمان بگیرند و وظایف خود را اجرا کنند و...؛

و اگر یکی از این اعضاء، یعنی یکی از این نعمتهایی که خداوند به انسان داده است کار خود را به درستی انجام ندهد، شخص گناهکار قادر به انجام گناه نخواهد بود. پس می‏ بینی که گناهکار برای آنکه در برابر خداوند مرتکب گناه و نافرمانی شود، از همان امکانات و نیروهایی استفاده می کند که خداوند آنها را برای انجام کارهای درست و نیک به او داده است.

به این ترتیب، آیا شخص گناهکار با انجام هر کدام از گناهان، خود، نعمتها و نیروهایی را که خداوند به او داده است را تباه نمی‏ کند؟

البته خداوند، به بندگان خود هشدار داده و آنها را از گناه و نافرمانی بیمناک کرده است، ولی اگر خداوند چنین بیم و هشداری هم نداده بود و اگر انسان آسوده خاطر بود که به خاطر گناهانش کیفر و مجازات نخواهد دید، باز هم حق نداشت نعمتهای خداوند را تباه کند؛ یعنی در برابر نعمتهای دیدن، شنیدن، بوئیدن، حرکت کردن، تپیدن قلب، تنفس شُشها، اندیشیدن، توانایی انجام کارهای گوناگون داشتن و هزاران نعمت دیگر، انسان باید قدرشناس باشد و به شکرانه این نعمتهای بزرگ و با ارزش، هرگز مرتکب گناه و نافرمانی خداوند نشود.

برگرفته از کتاب «پندهای کوتاه از نهج البلاغه»